Monday, November 21, 2005

Η κίνηση και το φως καταστρέφουν την υλικότητα των σωμάτων

Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ: DADA

Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑΣ: DADA

Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ: DADA

posted by panos kouros @ 9:57 am 0 comments

Thursday, November 10, 2005

ΟΛΑ ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ,ΟΛΑ ΤΡΕΧΟΥΝ,ΟΛΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΓΡΗΓΟΡΑ...
ΕΝΑ ΕΡΓΟ ΤΕΧΝΗΣ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΚΑΘΕΑΥΤΗ Η ΟΜΟΡΦΙΑ, ΓΙΑΤΙ Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΕΑΡΗ!
χριστίνα αντωνέλλη

posted by panos kouros @ 11:20 am 0 comments

Wednesday, November 09, 2005

ΦΟΥΤΟΥΡΙΣΜΟΣ:
1) ΜΟΥΣΕΙΑ = ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΑ
2) ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΛΕΟΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ.

ΝΤΑΝΤΑΙΣΜΟΣ
1) Η ΦΡΑΣΗ ΑΓΑΠΑ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ.




[ΚΩΣΤΑΣ ΠΟΤΟΝΙΔΗΣ]

posted by panos kouros @ 6:19 pm 0 comments

Tuesday, November 08, 2005

h frash


loipon h frash pou dialexa apta manifesta tou foutoursmou einai:

"ta somata mas eisxoroun sta kathismata pou kathomaste
kai ta kathismata eisxoroun se mas"

--
danah manolesou

posted by panos kouros @ 7:22 pm 0 comments

O χρόνος και ο τόπος πέθαναν χθες. Εμείς ήδη ζούμε στο απόλυτο, αφού έχουμε δημιουργήσει την αιώνια πανταχού παρούσα ταχύτητα.

Ερνεστίνα Καρυστιναίου- Ευθυμιάτου

posted by panos kouros @ 6:23 pm 0 comments

Πώς να θέλει κανείς να βάλει σε τάξη το χάος που συνθέτει αυτή την άπειρη, άμορφη παραλλαγή,
τον ΑΝΘΡΩΠΟ;
Ερνεστίνα Καρυστιναίου Ευθυμιάτου

posted by panos kouros @ 5:34 pm 0 comments

Saturday, November 05, 2005

το ενδιάμεσο

στάση. ίσταμαι = στέκομαι.τι είναι να στέκεσαι; όχι απαραίτητα να περιμένεις. κι όμως, περιμένουμε το λεωφορείο. στεκόμαστε, για να μπούμε σ' αυτό, και να ξανασταθούμε. το λεωφορείο, κινητό στοιχείο της πόλης. σε πάει σε έναν δικό σου, συγκεκριμένο προορισμό. πόση σημασία όμως δίνουμε σ' αυτό; στην ελλήνου στρατιώτου, στη γραμμή 9, ήταν μια στάση. δυο 14χρονα φιλιόντουσταν. κι ένας γεράκος δίπλα τους. κι αυτός γελούσε. γελούσε από ντροπή(;) -με βλέπουν ολοι.βάλε μέσα σ' αυτό κόσμο στο λεωφορείο, στο πεζοδρόμιο, στα μαγαζιά απέναντι, στα αμάξια. αλλά ταυτόχρονα το απολάμβανε. λίγο πιο κάτω, μια μουτρωμένη γιαγιά με αποτυχημένα βαμμένα μαλλιά και γυαλιά από κάποτε, σήκωσε το χέρι σαν από αυτόματα, για το stop. κι όσο γρήγορα σήκωσε το χέρι, τόσο αργά ανέβηκε μαζί μας στο 9.
απέναντί μας μια 50άρα. δείχνει πολύ σκοτισμένη για να ασχοληθεί με το λεωφορείο ή τη διαδρομή. σίγουρα θα κατέβει μετά την τριών ναυάρχων. ξέρεις πως στον μεταφορέα αυτό- στο λεωφ.- θα δεις μια μικρή κοινωνία. αν παίρνεις συχνά μια διαδρομή, γνωρίζεις πού μένει ποιος, πού μπορεί να πηγαίνει. κι αναρωτιέσαι γιατί; ο καθένας κουβαλάει μια δικιά του ιστορία, μια δικιά του υποχρέωση ή αναλαμπή, που γεννήθηκε από εκαί που αυτός ήρθε, για να τελειώσει ο ρόλος του μεταφορικού (μας) σ' αυτή του την ιστορία, εκεί που αυτός κατεβαίνει. περίεργο. αλλά απόλυτα καθημερινό. ωπ! στάση στην όλγας. το μισό λεωφορείο αδειάζει. ξαφνικά η πλειοψηφία εδώ μέσα είναι 40+. το 40- δηλαδή μένει στο κέντρο; έτσι όπως είναι αυτό, λογικό μου φαίνεται.
ο θόρυβος με αποσπάει.πολύ παλιά αυτά τα λεωφορεία. ξύλινες καρέκλες. και είσαι κατάφατσα με τον συνεπιβάτη. συν- επιβάτης. μέχρι πού;
τελικά η 50άρα κατέηκε μετά την τριών ναυάρχων.
όταν με άλματα έχω αφήσει το λεωφορείο, αυτό πηγαίνει μαζί με τρία γερόντια έξω πάτρας. στη στάση- δεν ξέρω ποια είναι- μια γιαγιά (φαίνεται πως οι γιαγιάδες είναι περισσότερες από τους παππούδες) κρατάει σφιχτά μην της φύγει η πλαστική σακκούλα. δεν αγχώνεται όπως η 30άρα- έχω δουλειά- που καπνίζει με πάθος κοιτώντας κάθε δεύτερο πότε επιτέλους θα 'ρθει αυτό το λεωφορείο. ωπ! το 6 καταφτάνει. πάμε λοιπόν μια βόλτα. τον ξέρω τον οδηγό. τουλάχιστον δεν μου 'σκισε το εισητήριο. λυσσομανάει για να μπρος. μποτιλιάρισμα 1ο στην κορίνθου. άλλος κοιτάει μπροστά, χωρίς κάποιο νόημα στο βλέμμα του. άλλος ξύνει τη μύτη του και μια ψαχουλεύει την τσάντα της. πάνω που ξεκινήσαμε ο ταρίφας μας έκοψε τη φόρα.

λίγο μετά το παράρτημα, τσούρμο οι φοιτητές. πάλι καλά που κάθομαι στην ξύλινη καρέκλα μου. άλλοι γελάνε, άλλοι απογοητεύονται που δε βρίσκουν θέση, καναδυό χαζεύουν σαν κι εμένα. είναι πολύ γεμάτο για να παρατηρήσεις με προσοχή. αποσπάσε. η φούξια τσάντα, το κατσαρό μαλλί, ο τύπος που μοιάζει με τον τραγουδιστή των sonic youth ή η γυναίκα που αναρωτιέσαι αν πριν ήταν γυναίκα. στη συνιθισμένη αυτή διαδρομή βλέπεις και τις συνιθησμένες εικόνες. το γκαράζ με τους ανθρώπους με τις κόκκινες φόρμες, τη στάση που δεν μπορούν να μπούν γιατί είμαστε ήδη γεμάτοι, τον μίζερο ελεγκτή που τρέχει να προλάβει. ο τελικός προορισμός ορίζεται από διάφορες και διαφορετικές στάσεις. από εικόνες που είτε αλλάζουν είτε παραμένουν ως έχει, από στιγμές που δε θα ξαναδείς. σαν έναν περίπατο συνιθησμένο, όπου όμως δε σε αποσπά το πώς ή πόσο γρήγορα θα περπατάς ή από που να πας- απέναντι ή δεξιά. απλά στοχεύεις τη θέση σου μέσα στο λεωφορείο και από εκεί και πέρα παρατηρείς. στη στάση και στο λεωφορείο στεκόμαστε. ο καθένας με τη δικιά του ιστορία, από το δικό του μέρος για το δικό του μέρος. πόσοι από αυτούς ή κι από σένα τον ίδιο δίνουμε σημασία σ' αυτό το λεωφορείο; τί σημασία; τι είναι η στάση για να οριοθετήσει μια περιοχή; γιατί μια στάση να είναι σημαντικότερη από την άλλη;

posted by panos kouros @ 11:37 pm 1 comments